یک شعر گرم

مثل قهوه ی بعد از ظهر

نشسته بر صندلی  غروب

یک پنجره عبور

وقت تماشای رفتنت

                      زیر باران

یک حیاط خلوت شلوغ از رد پای گنجشک ها و یاکریم و

کبوترچاهی که ندانی دربند کدام چاه بوده است

یک کتاب, واژه ی های گنگ که تفسیرش را خودت بدانی و بس

یک داستان بلند دنباله دار

که خون تو تنها  رهگذر عاقبتش باشد

یک ماجرای واقعی دنباله دار

مثل ستاره هایی که دور می شوند و تو می دانی که عاقبت

یک روز از همان راه رفته باز می گردند

یک ماجرای واقعی از عشق های عهد کلمات نظامی و سعدی

یا چه می دانم

عشق های حماسی که به فارسی دری عاشقی کرده اند

یا تپش های بی قرار وقت بازکردن فال حافظ

 که دلیلی ندارد جز بهانه های برباد

تو وقت بی وقتی

کنار دلت می نشینی و می گویی

دنیا تمام می شود و

این همه تصویر

با تو به خاک می رود

با تو که هنوز همان کلمه ی نخستینی

پر از نگاه و پر از ایهام

با تو که نور می نوشی

از ترس تاریکی ...