شعله های سبز
ایران چه کند گر پدرش را نشناسد؟
ازاده  مگر بال و پرش را  نشناسد؟
صد پاره و پر پر زده در شعله ی اتش
میشد وطنم  تاج سرش را  نشناسد؟
از کوه و در و دشت و از مرز بپرسید
ایا شده شب چشم ترش را  نشناسد؟
سنگ از همه سو ریخته بودند به پایش
ان دسته  که  اما  اگرش  را نشناسد.
امواج خزر .برف دماوند. شن لوت
باید  بخروشد  .ثمرش  را   نشناسد؟
از مشهد واهواز .به تهران وبه کرمان
این خاک  معطر گهرش را  نشناسد؟
از این همه ی وسعت   امنیت  ایران
یک سانت مگر که  سپرش را نشناسد
از ان  گل  صد  پاره بگو تا  بنویسند
جزصاعقه ها شور وشرش را نشناسد
یک ملت ویک حاجی و صد قافله امید
خسته است. نه انکه  قمرش را  نشناسد
هر ذره از ان تن شده سردار و سپهبد
جز دوست کسی  این  هنرش را نشناسد
اوسوخته  ما سوخته .ترسم که  در اخر
 رابر  پسر  در به  درش را  نشناسد
ققنوس شود  زنده به  اتش .ولی  اتش
گیرا چو شود خشک و ترش را نشناسد.