سلام ما به زمین ، اهلِ آسمان ، دنیا
به شاخه بید و صنوبر گلِ نگاهِ شما

به ماه و ابر و نجومی به کهکشان اهلی
به ساکنانِ قلمرو ، خدایِ بی همتا

به لحظه هایِ دمی مرگ ، فکرِ ویروسی
جهان به مرگ ، تبسّم زند رهایی را

به مرگ هر چه که باشد به بازدم ، هر دم
حیاتِ سبزِ خضروار ، رؤیتی هر جا

جوانه ، شیرخوران ، کودکان به یاد آری
تبر به دستِ اجل ، پیر را بَرد ، جانا

امید ! با چه امیدی ؟ دلی شود قُرصی
سحر به شامِ ابد دوره ای ، به رخت عزا

نگاهِ مهرِ سحر را ، به فال گیرم ، نیک
به بازدم ، دمِ ایام ، می زنم تی پا

به یادِ سنگدلی اُفتمش به عبرت ، پند
جهال فکر خودی را رها به نشو و نما

درست که دانه ز سنگی به رویشی بینی
به ید ، نسیم سپاری چو قاصدک که رها

به یادِ خضر نبی ، یاد کن بهاری را
چه رویشی به نما ، رشد جلوه گر بی ما

ز خاک آمدگان را به خاک بینی خوش
رها ز تن چه روانها ز تن روان چو جدا

ز دستِ خاک رها ، می رود به آن جایی
دریده جامه تنی را ، رها ، ز خاکِ فنا

به آن سرای روی ، عاقبت به خیری را
در آن سرای ببینی ، لمیده تختِ بقا

ولی اله بایبوردی

26 / 12 / 1398