سروش هایی در پهنه ی بیابان حیرت

1-
دوست دارم شبِ بیابان را/
آسمانِ ستاره باران را/
ماه جان! جان ببخش این جان را/
میهمان تو ام.//
2-
روز اگر آفتاب سوزان است/
شب، لطیف و ستاره افشان است/
عاشقی، خصلت بیابان است/
عاشقش گشته ام.//
3-
تک درختی در این بیابان ای/
یا شباهنگ عشق افشان ای/
یا به جانم صفای باران ای/
هر چه هستی، طراوت جان ای/
پیش من باش!//
4-
مثل خاک کویر، بی تاب ام/
روی- تَفتیده، چشم- بی آب ام/
آی باران! بیا و دریابم!/
جز تو یارم نیست.//

(سروش، قالبی تازه و توانمند در شعر پارسی و تا حدود زیادی جامع قالب های دوبیتی و رباعی و سه گانی و
پلی ست میان شعر سنتی و نو)