دخترم نقاش است

با قلم موهایش

و به اندازه معمولی رنگ

می کشد چهره ی یک خاطره را

دختری چنگ به دست

بالهایش چه بلند

هفت سیمرغ به دورش چرخان

دخترم می فهمد

پرسپکتیو ِ نگاه ِ خورشید

پشت پرچین شب تنهایی

می شناسد

هوس ِ شب پره را

با سیاهی قلم

می کشد طرح چراغی از دور

با دوپای زخمی

و ضریحی

که خودش

دست به بالا دارد