تو شاعرانه ترین ادعای یک غزلی

من آخرین قدم از ردپای بارانم

تو آن همیشه بهاری که با تمام دلم

میان دغدغه هایت غریبه میمانم

تو خنده ی شب مهتابِ آرزوهایی

من آن پری که به یاد گذشته گریانم

تو عاشقانه بزن زخم مثنوی مرا

که من درخت تبرخورده ی پریشانم

تو آن مترسکِ چوبی، پناهِ گندم ها

منم که مزرعه ای خشک و رو به پایانم

گذشتن از دل و ماندن به پای خاطره ها

برای قلب تو هم سخت بوده میدانم

چگونه دل بـِکـَنم از حریمِ آغوشت

که یاد تو نکند سایه ی گریزانم

تمامِ دلخوشیِ من اسیرِ فاصله هاست

گناهِ سادگی ام بود عشقِ پنهانم