قبل از آمدن بوی پیراهنت را آوردند.

چشم های پدرت خوب شد. اما مادرت تحمل این همه سال را نداشت.

دیر آمدی، خیلی دیر!

رفیق سالهای دور!

تو هم که بد قول از آب در آمدی!

مگر قرار نبود راه کربلا را باز کنید و برگردید؟



حالا هم برگشته ای. بی نشانه و بی پلاک. در تابوتی که از جسم ات سنگین تر است.

خودت که دیدی! محله را سیاه پوش کرده اند و سر کوچه حجله ای روییده است.

امروز وقتی پسر همسایه ی بالایی، تو را دید رو به سگش کرد و گفت: «بیچاره چقدر هم جوان بوده!»

تو هم که فقط بلدی از درون قاب عکس ات، هی لبخند بزنی و به ما نگاه کنی.