سلام.زیبا بود وروان ودلنشین . موفق باشید

درود بر شما
عاشقانه ای روان و شیرین بود.
اگر اجازه بفرمایید یک نکته را خدمت تان عرض می کنم:
در شعر عاشقانه، وقتی عاشق می خواهد همراه با راز ورزی خود با معشوق از او گلایه نیز بکند و یا در نیاز خواهی خود، معشوق را به گونه ای خاص خطاب کند، از واژگان و تعابیر خاصی بهره می گیرد که هم ژرفای عشق خود را نشان دهد و هم گلایه اش را بیان کند. برای نمونه، هنگامی که مولا علی (ع) می خواهد بی طاقتی خود را از دوری از حضرت حق بیان فرماید چنین زمزمه می کند: " خدایا بر آتش عذاب تو شکیبایی می کنم ولی چگونه بر دوری ات شکیبا باشم؟." در واقع عاشق نسبت های فروکاهنده را به خود بر می گرداند وگلایه اش از معشوق همراه با تنزیه و تقدیس است. حتی گاهی که عارف عاشق می خواهد بی تکلفی در سخن گفتن با معشوق را بیاموزاند به روایت و داستان روی می آورد و از عناصر داستانی بهره می گیرد. و در روند داستان، حال و قال را در دو ساحت معرفتی جداگانه روایت می کند. مانند داستان موسی و شبان در روایت جناب مولوی. چنانچه با دیدگاه بنده همراه و همداستان هستید پیشنهاد می کنم پاره ای از عناصر روایت و نیز برخی از واژگان سروده ی خوب تان را تغییر دهید.
سربلند باشید

داوودی عزیز
شعرت به جان نشست. صدای اعتراض شاعرش را آشکارا شنیدم. هم اعتراض بود هم گلایه بود و هم خواهش.
اعتراض از فریب، گلایه از بی وفائی و خواهش برای شنیدن. زیبا بود زیبا بود

سلام و عرض ارادت
شعر زیبا ، دلنشین و جانداری بود ، دست مریزاد و برقرار باشد