افسوس کلاغها نمی دانند

گیرایی واژه های لالم را

ورنه به ورق ورق گل این دشت

با رنگ بهار می نوشتم باز

تعبیر ترانه های کالم را

***

من پوپک مست عاشقی بودم

کز حنجره ام بهار گل می کرد

هر نغمه که می سرودم از ماندن

در وسعت سینه ی پرستوها

صد ساقه ی اشتیاق می رویید

وان ساقه هزار بار گل می کرد

***

پاییز فرانخوانده ای آمد

بیچاره  پرنده هام کوچیدند

در حسرت گرمی گل خورشید

یکباره بنفشه هام پوسیدند

***

من ماندم و داغ سهره ای تنها

کاو را به فریب باغها بردند

مجموعه ی نغمه های شادش را

از جنگل ما کلاغها بردند

***

گفتند مرا که در لجنزاران

چونان جسدی به خاک بسپارم

اندیشه ی پاک پایمالم را

قربانی جلوه ی خزان سازم

سوسنبر و یاس و پامچالم را

خامند کلاغها نمی فهمند

چندی است که آفتاب هم دیگر

با سایه نمی برد ملالم را

***

خامند کلاغها نمی فهمند

بر پله ی رنج بود اگر دیدم

معنای عروج را کمالم را

خامند کلاغها نمی فهمند

پرواز به حیطه ی خیالم نیست

اینسان که شکسته اند بالم را

چندی است که از کران خاموشی

اشباح ز شعله رسته می ریزند

خاکستر مرده ی فراموشی

تا محو کنند اشتعالم را

***

می میرم و خود نمی پذیرم نک

مضمون گذشت ماه و سالم را

در پرده ی زندگی زوالم را

***

گویند به استحاله دل خوش کن

گویی که ندیده اند حالم را!