دل این قافیه را صورت و سیمایی نیست

دیر وقت است، مرا فرصت امّایی نیست

حل این مساله را از که توانم پرسید؟

گرچه ابهام مرا، حل معمایی نیست

خانه ای ساخته ام در حرم دولت دوست

اثری در حرم از سردی و گرمائی نیست

در حرم ، خوب و بد و زشت ، همه یکسانند

هیچ کس منتظر لطف و بفرمائی نیست

کاش می شد که مرا نیز در آن راهی بود

خانه ی دوست که جای " گر" و "امایی" نیست 

خواستم بلکه تو را با غزلی یاد کنم

راستش طبع مرا قدرت نیمائی نیست

 در خرابات شنیدیم چنین می گفتند

بین رندان خرابات، "من" و "مایی" نیست

پیش دلدار ، سخن را به اشارت گفتند

گر چه تصریح مرا حاجت ایمائی نیست ....