چشمان هر درخت شود روشن از بهار

رسم است بین آینه ها گفتن از بهار

تنها در انحصار کسی نیست –مال ماست

میراث گل برای شما و من از بهار

اسفند هم مردد رفتن نمی شود

دل گیر نیست او سر یک سوزن از بهار

تن پوش هر درخت به سبزی نشسته است

جنگل گرفته جامه ی شکفتن از بهار

خورشید پشت پنجره آمد که بو کند

آن عطر خوب بوته ی آویشن از بهار

گر بوی گل نشسته و گسترده در غزل

الهام می برد همه  شعر من از بهار

مجتبی اصغری فرزقی- مشهد

  وبلاگ : http://mo1351.blogfa.com/