دلم گرفت

از ا ین سیاه کاری  دورا ن  د لم گرفت

از عصر بی  پناهی ا نسا ن د لم گرفت

کو آن طرا وتی که به  باغ وبه د شت بود

از غربت بها ر و گلستا ن د لم  گرفت

گرد وغبا ر بر رخ  آیینه ها  نشست

از کوهسا ر ود شت  و بیا با ن د لم گرفت

د یگر برای خنده و شا د ی  مجا ل  نیست

از چهره ها ی خسته  وحیرا ن د لم گرفت

در این رکود  نغمه چه دلگیر مانده شهر

از قار قار این همه زاغان د لم  گرفت

از این افق که خیمه ی خود را به د شت زد

ازاین غروب زرد پریشان د لم  گرفت

پا کی و راستی  و رفا قت فسا نه  شد

از شعله های سر کش عصیا ن د لم گرفت

افسرده شد روان حقایق ز گیر ودار

از گیر دار معرکه  داران د لم گر فت

چنگی به د ل نمی زند این واژه ها ی سرد

از این هوا ی سرد زمستا ن د لم  گرفت  

                                                           نا صرعرفا نیا ن

                                              زمستا ن 86