به پایان آمد این هجران ، به فرجام آمد این دوری                  در آمد یار من از در ، گذشت ایام مهجوری     

ز سوز ناله ی عشّاق و لطف یار سیمین دل                                      درید آن پرده ی ظلمت ، که تابید عاقبت نوری

بیا ای ساقی مستان ، بیاور جام صهبایی                                                            بنوشان جمله یاران را ، به پایان شد چو مخموری

نوایی ساز کن مطرب به آواز دف و چنگی                                          بزن چنگی به تار خود ، بر آور نای تنبوری

بخوان ای بلبل عاشق ، چوگل ازپرده بیرون شد                  دمی بنشین کنار یار و عیشی کن به مسروری

شکوفاشو گل نسرین که ایام خزان طی شد                                               به گلشن تا بهار آمد ، سرآمد عمر مستوری

کنون برخیز وغوغا کن، « کیا » بزمی مهیا کن                                          بساط باده بر پاکن ، که طبعم گشت انگوری