نشناختمت ای عشق چون چشم دلم کور است

در فهم نمی گنجی از عقل و بیان دور است

ما مرکب عمر خویش بی مقصد جان راندیم

در بادیه ی غفلت این قافله مهجور است

دیدیم یاران را عازم به دیار دوست

خوردند شراب عشق  میخانه چه پر شور است

کشتند  شب و ظلمت آنان به عشق دوست

اکنون در و دیوار این خانه پر از نور است

جانباز ز جان  بگذشت  تا  جان  جهان  بیند

او مظهر ایمان و با عزت و منصور است

با عزم  شهیدانش  سر فراز ایران شد

سر مشق جهان گردید این مدرسه مشهور است

اسفند 86