سنگ بر سنگ بوسه می زند

    از تگرگ خستگی ها

               که فرو می ریزد

                از شانه های لرزان آسمان

خیس می شود آستین زمین

              از رودهای جاری زمان

تا سیراب شود عطش کویر

          در گرمای مهر آسمان

قلب هر تناور

   لانه گنجشگکی است

        که درهر بهار گشوده می شود

وگونه های زمین

    رنگین کمانی می سازد

             از هفت رنگ آفرینش

ظهور می یابد رد پایش

   در صفحه عریان زمین

             تا شستشو دهد حافظه اش را

                                     از خاطره زمستان

           اینک جوانه زده

          بهار در پیاله زمین