بسم الله

یک مشت غزل در چمدان سفرم ریخت

مادر، که دلش آب شد و پشت سرم ریخت

برگشتم از آنجا و دلم پیش کسی ماند

با آمدنم اشک – غرور پدرم – ریخت

آری همه ی شوکت هر ساله ی یک مرد

– تا گفت خدا یار تو باشد پسرم – ریخت

آن روز که اشکم به تسلای من آمد . . .

فهمید که از راز دلش باخبرم . . . ریخت

آخر چه کسی بود که از اول عمرم

آه اینهمه دل اینهمه دل دور و برم ریخت؟!

ای شهر! ببخشید پر از اشک شد این شعر

من آمده بودم که دلم را ببرم . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ریخت