.

.

دوباره عشق، نشسته کنار پنجره ها

شکسته بغض دوتارش به پای زنجره ها



به آن شکسته ی مفلوک،مهلتی بدهید

به واژه های سفر کرده فرصتی بدهید



دوتار باکره اش را به باد بسپارید

و شعرهای ترش را به یاد بسپارید



اگر رسید نوایش به اجتهاد نفس؛

هجاکنید خدا را به شکل  ساده و بس



میان آه دل و واژه نسبتی بدهید

به فصل بارش دلواژه رخصتی بدهید



پیاله های عطش را به تاک بسپارید

بهانه های هوس را به خاک بسپارید



دو دست و چشم و نگاهی که باز منتظرند؛

در امتداد اشاره؛ به تاک می نگرند...



از انحنای خیالت خداست می گذرد

و سنگ مات دلت را به آس می سپرد:





{نگاه کن که شبیه فرشته می خندد

به هرچه عشق؛ به پایش نوشته می خندد



و مست؛ رنگ شرابی که ناب و بی نقص است

و داغ مثل صبوحی که پخته در رقص است...



خدا نخواست؛ میان دو دست حکم کند:

برای او که شده؛ هر چه هست حکم کند





اگرچه آدمیان، پیروان تخمیرند

و بی هوا می ناب از عصاره می گیرند:



خدا گذاشت که حوا دلش بهانه کند

و تاک را و هوس را به تب حواله کند



پیاله پر شده از خون نای حوایی

که  می کشد به دلش بار سهو شیدایی



رسید پای پیاده به انتحار خودش

گذاشت جبر تو را پای اختیار خودش



و حبه حبه شده؛ عشقهای هنجاری

شبیه عکس بتی در لباس اجباری.



میان فاصله ی راه و چاه حکم کنید

میان دغدغه ی مهر و ماه حکم کنید



کنایه ها که همیشه دروغ و مختصرند

و پا به پای هوس از نگاه، می گذرند؛



و وای بر دل حوا ؛که سخت می شکند

و خواب عاشقی اش را به تاک می سپرد..



شراب ناب تو از اوست؛ آن بریده نفس

دریغ؛ فاصله ای نیست؛ بین عشق و هوس

.

.

.

.

.

_ پیاله پرشده از خون نای مجروحم.

صبح(راشین  گوهرشاهی)

-

نقاشی برگ و آتش- اکریلیک بر روی بوم- راشین گوهرشاهی- اسفند ماه 90- سایز یک متر در 75 سانت

{این نقاشی  هدیه ای بود برای پدرم...}