شب از تمام سايه ها فرار مي كنم

و بركه را به ماه واگذار مي كنم

از اين حصار تنگ شب به راه مي زنم

چو نور  دل رها  ز هر حصار مي كنم

دوباره اين دل شكسته را سوار باد

به شهرِ آفِتاب  رهسپار مي كنم

زدست عقل سركشم  خلاص مي شوم

جنون و عشق را به خود دچار مي كنم

تمام ثروتم كه جز دلي نمانده است

همه فداي تار موي يار مي كنم

غزل بهانه اي براي با تو بودنست

به يمن توست ...صحبت از دو تار مي كنم

تو حجّتِ  هميشه روشني ... به اين دليل

من از تمام سايه ها فرار مي كنم

مجتبي اصغري فرزقي – مشهد

وبلاگ :http://mo1351.blogfa.com/