. . .

در ان شب

که تاریکتر از غم کوچه بود

سیلی ماتمی جنون انگیز

گوش آسمان مدینه را کبود می کرد

                                                            و این پایان ماتم کوچه بود

نه

نه

چه پایانی؟

که آغاز اندوه رهگذر هردم ِ کوچه بود

کدام کوچه؟

                       کوچهً . . .

کدام رهگذر

                             . . .

                                     صدای هق هقش را نمی شنوی؟

در آن شب ستاره ها یک ، یک

                                                 هزار ، هزار

                                                                   خامش شدند

تا نورشان خواب آرامی را آشفته نسازد

بر دوش ابرهای خیس باران

                          فرشته ای در خوابی رویائی فرو رفته است

آری خسته بود

بالش را سنگ نامردمی کابوسهای تلخ

                                                                  شکسته بود

و

روی صورتش

طرح مظلومیتی غریب

                                     نقش بسته بود

آری فرشته از خستگی خوابید

او که فرشته ها درمحراب معصومیتش عمریست سر به سجده اند

تندیس بلورین آفرینش

تصویر خدا

و ابرها می بارند

                                               و او را با خود می برند

به کجا؟

              کسی ندید

                               کسی نمی داند

                                                           هزاران سال است