شعر می‌كشد مرا به پيش هر قدم گرفته‌ای مرا
دست كم گرفته‌ام تو را، دست كم گرفته‌ای مرا

عرصه عرصه‌ی پريدن است مرغ خانگی شدن بس است
ابتدا قلم ز من سپس از قلم گرفته‌ای مرا

رو به رويم ايستاده‌ای تكه تكه خرد می‌شوم
تكه سنگ شو سپس ببين كوه غم گرفته‌ای مرا

بادبادكی به شاخه‌ای گير كرده و نمی‌رود
هرچه پس زدم تو را چرا باز هم گرفته‌ای مرا

دست تو به من نمی‌رسد ای پلنگ بيشه‌زارها
چادرم خسوف كهنه‌اي‌ست دست كم گرفته‌ای مرا