ای معلم ،میم و عین و لام و میم                       میم اول مهربانی چون نسیم

عین ، عالَم را تو عالِم کرده ای                       لام ،از لطفت جهان پرورده ای

اینکه تشدید آمده بر روی لام                         هست تاکیدی مجدد بر مقام

میم آخر مثل مادر در مرام                             خلق و خوی مادری داری مدام

نامت از نام خداوند جلیل                                خود بود بر جایگاه تو دلیل

چون خدا خلق جهان را آفرید                           بهترینش را معلم پرورید

بعد از آن با نام تو اعجاز کرد                         چون نبوت را به تو دمساز کرد

رشته بسط جهان در دست توست                      هرچه دارد این جهان از هست توست

هر کسی رشد و تعالی یافته است                      ناب تندیسش معلم ساخته است

با حضور گرم تو باغ بهشت                            پشت در مشق ترنم می نوشت

چشمه آب حیاتی هر نفس                                در کویر خشکسال خار و خس

در نگاهت بوی گندم جاری است                      عطر خوبی های مردم جاری است

تو به لب شعر بهاری داشتی                            باغ در چشمان ما می کاشتی

هر چه دارم از اشارت های توست                    زندگی رحل بشارت های توسست

گرمی دست تو آبم می کند                              خالص و تطهیر و نابم می کند

چون سپاست گویم ای عالی مقام؟                     چون نگنجد جایگهت در کلام

قول مولا بر کلامت بنده ام                             لایق وصفت نیم ، شرمنده ام!