دیوانه وار هنوز دست و پا می زنم در فضای چشم هایش



از این عشق ِ بی نهایت سرکش ِ کهنه،عجیب می ترسم



گر بار ِ دیگر بگیرد آتشش،دامنم را به چنگ



 توان راه رفتنم نیست اما،با ریتم ِ دودِ بدن ِ سوخته ام،میرقصم



و عشقی که آلوده شد،به لبخندِ تلخ و گناه



و روحی که درون ِ بینهایتِ وجودِ پاکش، فاسد شد



و انسانی که فرشته بود و،هبوطش مسجّل از فرطِ اشک



و لعنی فجیع،بر زندگی،که آرزوهایم را خراب کرد و،عذاب شد



از سوختگی ِ شدیدِ ذهن ِ غبار آلودِ وحشتناکم،زجر میکشم



انتظار ِ صدای ِ صوتِ صور اسرافیل و،آتش ِ تا ابد سردِ دوزخ



وای بر من که آخر سر،فروختم روح ِ نازنینم را،از روی نفرت



غرق ِ در کما و،نرسیدن به هیچ و،ایستگاهِ همیشگی ِ برزخ!



شاید سراب بود و هر چه که دیدم،خوابی درد آلود

 

فضای ِ مجهول ِ ذهن ِ خسته ام،عجیب سنگین بود



شعر هایم پر از سکوت و،سکوتِ وحشیانه ام در انزوا



نوشته هایم از تلخی پر و،موج ِ اوج ِ پریشانی ام،عجیب غمگین بود!