سگ های سنگی

               پارس نمی کنند

به کلاه منگوله دارم  

               چشم غره می روند

زیر باران متصاعد

                   ایستاده اند  

                       در محیط خوش رقصی فواره ها

روزی سه انفجار آرام

                       سهم بُزهای بِژِ ژنتیکی است

                      هر بار

                    که شیپورهای صلح

                    نواخته می شوند

                در چهار دیواری شورای ناامنی

این توهم آزادی است

              پیچیده در پرچمی پارچه ای

همچون لباسی سفید

              بر تن مردی سودانی

بی تأنی

       میکروفون فرعون را

                        روشن کنید

      اهرام ناتمام

                        خمیازه می کشند!