آواز کرمی از لجن برخاست، تا صحن دریا را بیالاید

آب دهان بچه خوکی ریخت، می خواست دنیا را بیالاید!

ویروس یک بیماری مسری در عطسۀ یک سگ به راه افتاد

روی نوک پایش قدم برداشت، تا کهکشان ها را بیالاید!

یک لکه آمد پای بگذارد، بر اعتبار قدسی مریم

نیش یهودا زهر مار آورد، خون مسیحا را بیالاید

حیف از نجف آن بارگاه قدس، که نسبت رقاصه ای باشد

چرکی که آن اندازه لایق نیست، نعلین مولا را بیالاید

شمر آمده با نسبت دورش، خود را صحابی جا زند اما

کی می تواند دست پیس او، آن ماه زیبا را بیالاید؟

ما در زمستانهای سرد دشت، با عشق خورشید دهم گرمیم

وسواس یک خناس چیزی نیست، که سینۀ ما را بیالاید

من شاعر آیینه و آبم، همواره شعرم پاک خواهد ماند

هرچند اسم قطره ای مرداب، این شعر شیوا را بیالاید