مرا دعوت به بازي كرد و آنگاه

نشست و مهره ها را كرد تقسيم

سفيد از من...سياه از تو...(چنين گفت!)

كه باشم ابتداي راه تسليم!

براي حركت آغاز بازي

تمام عزم خود را جزم كرد او

پس از آن حركت سرباز خود را

سلام ِ ابتداي رزم كرد او...

به چشم من نگاهي كرد و آنگاه

براي پاسخ من ماند خاموش

نزاع مهره هامان گشت آغاز

صداي پاي فيل و اسب در گوش

يكايك مهره هايم رفت از دست

فقط من ماندم و يك كهنه سرباز

حريفم روزگار سنگدل بود

همان شطرنج باز حيله پرداز

به هر سو مي دويدم مهره ها را

جلوي پاي من در پيش مي كرد

به يك ترفند در بازي تقدير

مرا با مهره هايش كيش مي كرد

كشاكش بين يك تن بود و بسيار

مرا ترس شكست از پاي انداخت

ولي سرباز من بي وقفه با شور

به سوي آن حريف كهنه مي تاخت

نگاهی کرد برق آسا به چشمم

كه پيروزي از آن ماست اي دوست

ندارد ترسي از ترفند دشمن

هر آنكس كه اميد و عشق با اوست

ورق برگشت و آمد لحظه اي كه

به پا شد در دل صفحه جدالي

كه بهر روزگار و مهره هايش

نماند از رزم سربازم مجالي

به چشم خويشتن ديدم كه آن رند

برايش هيچ ترفندي نمانده

همان عشق و اميد كهنه سرباز

مرا تا مرز پيروزي كشانده...

حريف خسته ام از پا در آمد

صداي ناله اش پيچيد در باد

نگاهش در نگاهم مات شد بعد

كنار مهره ها بر خاك افتاد

تو اي پيري كه نامت روزگار و

هزاران بازي ات در آستين است

خداحافظ! حريف دير سالي

كه ننگ خدعه هايت بر جبين است

خداحافظ ! ولي روزي دوباره

تو را تا پاي بازي مي كشانم

سفيد از تو...سياه از من...تو را باز

به داغ اين سفيدي مي نشانم