تاراس گریگوروویچ شفچنکو(Taras Hryhorovych Shevchenko1861-1814 میلادی) شاعر، نثر نویس و نقاش اکراینی است. سبک به جا مانده از او پایه و اساس ادبیات مدرن روس و اکراینی را شکل میدهد. آثار او در قالب شعر، نثر، یاداشت روزانه، نامه ها و داستانها به زبانهای روسی و اکراینی است که هر دو فرهنگ را در بر می گیرد. او در طول زندگی خود دوران بسیار سخت و ملالت باری را تجربه می کند. در سن 9 سالگی مادرش را از دست می دهد و در کنار نامادری ادامه زندگی میدهد و بعد از دو سال با مرگ پدر دوران سخت تری را شروع میکند. با چوپانی، ساربانی در نزد کشیش وارد دوران سخت نوجوانی میشود و سپس بعنوان کمک آشپز و بعد بعنوان نگهبان در سرای یکی از اریستوکراتهای وقت به نام پاول انگلدارت (PavelEngelhardt) گماشته شده و با او به شهر ویلنیوس (31-1828میلادی)و از آنجا به لنینگراد میرود. قبل از شروع این دوران سخت وی با نقاشی و ترانه مذهبی آشنا شده بود و علاقه زیادی به نقاشی و هنر ترسیم داشت. این علاقه شدید در شروع دوران سخت کارگری و گماشتگی فروکش نکرده و همچان روح لطیف و آرام او را نوازش می داد. پاول انگلدارت متوجه ذوق و هنر وی در نقاشی شد سعی کرد این هنر را در او پرورش دهد به همین خاطر او را برای ادامه تحصیل و فراگرفتن هنر نزد استادان بسیار ی فرستاد. اندک اندک روزهای سخت و دشوار کودکی و نوجوانی سپری شده بود و در این دوران اوج سعادت و اقبال وی بود. در سال 1840 میلادی طبع شعر وی نیز، به هنر نقاشی او افزوده شد و این امر راهی شد تا با انجمن گسترش اصالت اسلاوها آشنا شود که متاسفانه از اقبال بد یمن وی بعد از مدتی کلیه اعضاء این انجمن به جرم دخالت در سیاست دستگیر شده و در این میان سخت ترین مجازات به دلیل سرودن شعر که جنبه سیاسی داشت شامل حال وی شد و او را با شرایط خاص خود که محروم از سرودن و نقاشی کردن می شد به منطقه نظامی استان اورنبورگ تبعید کردند ( این منطقه امروزه شامل بخش اورنبورگ روسیه و بخش منگیستائوسکی قزاقستان است ). در سال 1857 میلادی به کمک و تلاش "گراف تولستوی" معاون آکادمی هنر و همسرش با نامه های فراوانی که به مقامات وقت نوشته بودند او را از تبعید آزاد کردند. بعد از آزادی او به لنینگراد بازگشت و شروع دوباره کار ادبی و هنری خود را از سر گرفت. با توجه به اوضاع زندگی او در سالهای آخر بهانه ای بود برای پناه بردن به الکل که اثر سوء بر سلامتی و هنر وی گذاشت. به همین دلیل در سال 1861 میلادی اعتیاد شدید به الکل و ورم کبد موجب مرگ وی در سن 47 سالگی شد. با توجه به شرایط گماشتگی وی که فردی آزاد نبود ازدواج وی امکان پذیر نمی شد به همین دلیل هرگز ازدواج نکرد و بعد از مرگ خود وارث خونی به جا نگذاشتگرچه نسبت به این امر بی تمایل هم نبود.عمق اشعار او بیشتر دلگیر و غمگین است و طبیعتا به سرنوشت و تقدیر ناخوش وی در دوران زندگی خصوصا طفولیت برمی گردد. سروده ی او که در زیر آمده است حس تنهایی و اندوه دائمی او را نشان می دهد.