ثانیه هایم

پر از روزمرّگی اند

گرچه هر کدام، رنگی تازه می پذیرند

نفس هایم

پر از خفگی اند

گرچه سلولهای تنفسی ام، نمی میرند

خیال تو که در روزمرّگی هایم بنشیند

تازه می شوم

        خالی از همه

بر خلاف الآن که شده ام

        پر از خالی

دست تو مرا

منها می کند از یکنواختی

عزیز من؛

نمی خواهم گرهی از من باز کنی

به طنابم گره بزن

تا کوتاه شود

و

فاصله مان کم

روزمرّگی های صاف و صیقلی ام

آینه کاری حریم تورا

تشنه اند

ضامن آهو!...