چراغ ِ تـازه
مثـل گيـاه كـوچـكــی در دشـت بيـــدار
خـورشيـد را هـر صبحـدم بــودم خـريـدار
در بـرگ هـايــم لـذتــی نـا آشنـا بـود
شبنـم ، نمـي دانـست خـوابــم يـا كـه بيــدار
هـم مـي خـراميــدم كنـار سـوسـن و يـاس
هـم مـي گـرفتــم دامـن سـرو سپيــدار
يـك روز ا ز عشـق ِ گلی آتـش گـرفتــم
آتـش فشــان تـازه ا ی آمــد پـديـدا ر
( در مـن نشان ِ عشق شيرين آتش افروخت )
(از شعـلـه ی آن تـار و پـود هستيـم سـوخت )
بـا خـويش گفتـم می تـوان دل را نگـه داشت
ايمــان ِ گل را ، دور از دام ِ گنــه داشـت
تسليـم ِ چشمـانـش نبــايـد شـد بـه افسـون
هـر چنـد صـد افسـانـه در کنج کله داشـت
گفتــم دل ِخـاكــي بــه افلاكـی نبنــدم
هرچند صورت خوشتر از خورشيد و مه داشت
امـا بـــه دام او ، فتــادم صيـــد مـاننـــد
چشمش هـزاران دام پشت هر نـگـه داشـت
( دل را ربـود از مـن بـه شــور افـكنـد جـان را )
( از يـاد بــردم ، هـم زميـن را هـم زمــان را )
مـی خـواست در مـن آتـش افـروزد نمی شـد
رخـت هنــر بــر قـامتــم دوزد نمــی شــد
مـی خـواست سـودايــی كنــد جـان و دلـم را
دل را جهان افروزی آمــوزد نمــی شــد
مـی خـواست در صنــدوق چـوبيـنی که مـن بود
در یایی از انـديشــه انـدوزد نمــی شــد
مـی خـواست با طوفـان و تـب جـان و دلم را
در شهـوت ِ آتـش فشان سـوزد نمـی شـد
( كار ا ز سـر نـاسـازگاری سـخـت تــر شــد )
( دل از فـريـب ِ رفتــه بــر جـان بـا خبــر شـد )
مـن مـانـدم و بـا مـن تهــی از عشـق جـامـی
جـانــی مذاب از شـعلــه هـای انتـقـا مـی
مـن مـانـدم و در يـوزگي هــای دلی تنگ
رنـجــی گـران از تـلـخـی ِ جـانسـوز ِ كامـی
مـن مـانـدم و غـوغـای عشـقی بی سرانجام
مـن مـانـدم و اسـب ِ لجــوج ِ بــي لگــامـی
اینک پــريـسار سخـن قهــر اسـت بـا خود
بـا مـن نـمــی بـازد لبش ، نــرد كلامـی
( سخت اسـت خامـوشـی در ايـن دنيـای روشن )
( بــايــد چـراغ ِ تـازه ای افــروخـت درمــن )
محمد روحانی (نجوا کاشانی )