مثل تقويمي كه در فصل خزان ماسيده است

واژه هاي سرد ِ رفتن در دهان ماسيده است

نيستي دنيا به كام مي فروشان هم نرفت

بي تو حتي در حنا دست ِ جهان ماسيده است

آسمان جغرافياي ِ بال پروازي نشد

ابرهاي ِ زرد هم در آسمان ماسيده است

كارواني از بهار آمد ولي مايوس شد

باغ در پاييز ِ سردش بي گمان ماسيده است

انتظارت سوي چشمم را به غارت مي برد

بي حضورت باغ تنها در خران ماسيده است

مجتبي اصغر ي فرزقي - مشهد

  وبلاگ : http://mo1351.blogfa.com/