آيينه ام. لجاجت ديدارم.    انديشه ي شكسته شدن دارم

پايي برهنه ام كه نمي آيم!    عذري براي خسته شدن دارم

خاكم كه گَرد مي كُندَم بادي.     قفلم كليد مي زندم بر خاك!

من يك درم كه غصه ي پنهاني  در لحظه هاي بسته شدن دارم

بن بستم ا ز تمام جهان مايوس!‌  راهم كه بي ادامه رها هستم

در من گرسنگان جهان مردند   من اعتصاب هرچه غذا هستم

اين زنده دان هميشه پر از مرگ است!  اين زندگي تبلوري از مردن!

چيزي سوال مي كندم هر دم:  تا من كه ام؟ چه ام؟ به كجا هستم؟!

خاكم كه پاك مي شوم از ناخن!   از ناخني كه خط زده بر پشتم

لب هاي تشنه در هوسي از آب!   من بوسه اي پريده ز انگشتم

ديوانه بودم از همه خنديدن!   عاقل شدم كه گريه كنم افسوس!

مجنون ترين پرنده – كه پر كندند-    ديوانه را ميان قفس كشتم!

در من نواخت ساعت خاموشي   در من نشست هرچه كه بيهوشي ست!

روشن كنيد در قفسم شمعي!    در من چراغ عاشق خاموشي ست

انديشه ي شكسته شدن در من!    عذري براي خسته شدن در من!

پايم برهنه ، در شكمم خالي!    در من چقدر درد فراموشي ست

ساعت نواخت پشت سرم. دستي    مشتي گذاشت بر دهنم،‌مُردم

ساكت شدند در بغلم، تا من     در لحظه هاي صدا شدنم مُردم

كابوس بود هرچه كه من ديدم .  كابوس بود هر كه مرا مي ديد!

ترديد داشت تا كه ((چه تعبيري ست؟   من در ميان خواب زنم مُردم!))