نام شعر:

انقلاب ،

نام کوچک زنی بود

که زیبایی اش را

به زندان ها کشاند!

از شیارهای پیشانی اش بیرون زد

خونی که سال ها

دَلَمه بسته  بود

میان چشم هایش

سرایت کرد به سلول ها

به پوست زنی

رنگ باخته بر

دیوارهای " مشترک"*

زیبایی اش سکوت کرده بود و

مورچه ها

رد انگشتانش را

بو می کشیدند

بر تن میله ها

در امواج سهمگین موهایش

فرو می رفتند

به درز قفل ها و

مشت سیاه زندان بان ...

 و او چون پرنده ای در برف

تصویر دردناک آزادی را

 با خونی که می چکید  

از زیبایی اش

بر سلول های دیوار

نقاشی می کرد.

 *"زندان کمیته ی مشترک ضد خرابکاری" از مخوف ترین زندان های دوره ی پهلوی بود.

این شعر به مرضیه دباغ و کوکب حاتمی

وبه هر چند هزار زنی تقدیم می شود که در زندان های جهان زنده زنده پیر شدند!