تا شب بي‌پناه پيدا شد

 نوري از گرد راه پيدا شد

پرده‌ها ابرها كه پس رفتند

طاق ابروي ماه پيدا شد

بين بيراهه‌هاي سردرگم

ناگهان شاهراه پيدا شد

سنگ بودند چشم‌ها ناگاه

جذبه‌ي آن نگاه پيدا شد

ماه من لحظه‌اي غروب نكرد

گاه پنهان و گاه پيدا شد

بانگ لولاك در جهان پيچيد

چرخه‌ي سال و ماه پيدا شد

شعر جاري شد و تبسّم كرد

آسمان با زمين تكلّم كرد

چشم در اشتياق و حيرت سوخت

سايه آتش گرفت و ظلمت سوخت

قلب دريا به هاي‌وهو افتاد

آسمان در بگومگو افتاد

برف‌ها قطره‌قطره آب شدند

چشمه‌ها چشمه‌ي شتاب شدند

درّه‌ها از ترانه سر رفتند

رودها عاشقانه‌تر رفتند

سنگ‌ها رشته رشته كوه شدند

سركشيدند و باشكوه شدند

گيسوانش كه شد رها در باد

جنگل آغاز شد به راه افتاد

آسمان‌ها پر از طلوع شدند

قصه‌هاي ازل شروع شدند

ماه آغاز قصه تنها بود

گاه پنهان و گاه پيدا بود

ماه من لحظه‌اي غروب نكرد

اگر اينجا نبود آنجا بود

حسن يوسف شكفته در رويش

بر لبانش دم مسيحا بود

چشم‌هايش پر از صداقت صبح

گيسويش داستان يلدا بود

سينه‌اش موج‌موج اقيانوس

قلب او قطره قطره دريا بود

آيه آيه بشارت توحيد

معني لااله‌الا بود

با لب جبرييل صحبت كرد

سايه‌ها را به نور دعوت كرد