سلام

باران می آید. هم در پس پنجره. هم در اطاق. همه جا را قرمز میبینم. در گوشه اطاق نشسته ام و زانوی تنهایی بغل گرفته ام.

روبرویم آوار دلتنگی قدم میزند و از پشت پنجره شب، صدای پای غم به وضوح شنیده می شود. آبان سرد و پاییزی از راه رسیده است و تنهاییم را با همه وجود به رخم می کشد.

این تنهایی شبانه، این بی قراری مداوم، این روح چندپاره، این باران بی امان، این بی تابی و بی شکیبی، این سردی و سختی، این دل مردگی و خستگی، این کمان های درهم، این موی سپید، همه از نبود توست. تویی که با آمدنت پاییز شرقی دلم به بهار تبدیل می شود و درخت خشکیده احساسم از برکت وجود تو، سبز و گلهای یاس و نرگس عشقم سر باز می کند.

چشم خسته ام تو را نمیبیند، کجایی گل همیشه بهارم؟