سوزانده اند قافیه را در تنورها

نان می خورند از غم ما مرده شور ها



این اشکها به خاطر یک عمر فاصله ست

از شعر تا شعار همین بی شعور ها



تو فکرکن که ماهی آزاد آب هام

هرچند من عروس شدم پشت تور ها



حالا به جرم عشق ، که زیباترین گل است

تفتیش می کنند مرا لندهور ها



از بس چپانده اند لجن در گلویمان

شاعر نبوده ایم مگر توی گورها



تو پاره پاره باز مرا شعر کن رفیق!

گرچه جویده اند مرا موش کور ها

 

بی بی سمانه رضایی

زمستان1389

پی نوشت : زمستان 89 ، در جلسه شعری که من گرداننده اش بودم ، یک نفر سرزده وارد شد و به عنوان شاعر با بسیاری ادعا چرندیاتی گفت که البته سر جایش نشاندیم ، اما بعد از جلسه در مسیر برگشت به خانه این غزل را روی موبایل نوشتم! این را هم گفتیم که خدای نکرده برداشت نامربوطی نشود!