خیزند به احترام لفظ وکلمات

ریزند به کام و جان ودل قند ونبات

مانیز به یمن مقدمش می نوشیم

یعنی که بلند بر محمد(ص)صلوات

....................................................................

تلالو رها

هوایت آن زمان که از دلم عبور میکند

مراشبیه آنچه ازقبیل نور میکند

مسافری که نیمه شب طنین گام های تو

سکوت کوه ودرّه راپُرازغرور میکند

همیشه باخیال توکنار رود می روم

ورود باترنّمش تورا مرورمی کند

دمی که برکبودی تنم عمیق می شوم

فقط امید شانه ات مرا صبور می کند

به یادت ای تلالو رها !سلام می کنم

برای هرچه که شب از افق ظهور می کند

.......................................................................................

آیینه بندان

صبح آن روزکه از آیینه بندان برخاست

خویش رادید به هرآیینه، حیران برخاست

مات گردیده درانبوه تصاویر خودش

و د رآن هِلهِله خو رشید شتا بان برخاست

پایش از شوق به هم پیچ زد افتاد در آب

با  زلالی وی آمیخت وتابان برخاست

ودر آن معجزه اندا خت ازآتش، خورشید

شورعشقی به دل چشمه، پس ازآن برخاست

شب فرورفت دراندوه وسیاهی گم شد

صبح ازآن گونه که از گنبد وایوان برخاست

صبح از آن گونه که بخشید دَمَش رابه نسیم

به نسیمی که زهربرگ دوچندان برخاست

به  نسیمی  که پس پنجره ها آمد و  زد

بازشد پنجره هاباز، وباران برخاست

به نسیمی  که از آن کوه ز جایش جُنبید

سنگ بیدار شدولعل بدخشان برخاست

به نسیمی که به هردرّه چو پژواک سرود،

عشق یک باردگراز گِل انسان برخاست

علف ازدشت،گل از دامنه،رقص از جنگل

همه درمذهب این عشق مسلمان برخاست

بین  آن هِلهِله درهِلهِلۀ آیینه ها

ماه کامل شد واز نیمۀ شعبان برخاست

هم درآن لحظه غزل قندشد وشهدگرفت

هم به تسخیر وی این شاعرافغان برخاست

شاعری گیج تراز کاغذی در چرخش باد

چرخ بادی که ازآن کوچه ویران برخاست

شاعری راکه به هفتاد ولایت انداخت

مُشتی ازخاک وی ازمشهدِ ایران برخاست

زنده شد ازنفس صبح ونسیمی که دمید

زنده شد،سبز،ازاین نکته پایان برخاست