بزن پيمانه را برسنگ راهي نيست تا خورشيد

همان كه با سرانگشتش به رويم نور مي پاشيد

تني تب كرده دارم تا به خوابم راه پيدا كرد

منم آن كس به جرم ديدنش محكومه در تبعيد

چرا تكليف من با رفتنش معلوم و روشن نيست

به اين خاطر دلم مي لرزداز تنها شدن چون بيد

بيا با من به خلوتگاه شعرم با خيالي مست

تو باشي مي شود در باغ ِ گلها...چيز خوبي چيد

بيا تا شهر از اندوه ِ سنگينش رها گردد

حلول سال نو با توست تنها با تو ميشه عيد

مجتبي اصغري فرزقي ( كيان) مشهد

وبلاگ : http://mo1351.blogfa.com/