تقدیم به مصلح بزرگ ، حضرت حجه بن الحسن ^(عج) 

حـاكــــمِ مقتــــدرِ دولتِ پـاينــــده ،‌ بيـا

مـرحــمِ زخــمِ دلِ منتظــرِ شيعـــــه بيــا

گفتــه بودنـد كه چـون شب برسد مي آيي

ظلمت از راه رسيــد ، اي مَـهِ تـابنــده بيــا

روزنِ ديـده به در خشك شد از درد فراق

هفتــه هـا مي گـذرد از پس هـر جمعه بيــا

عطـر پيـراهـن تــو در همــه جـا پيچيــده

تــاب ايـّــوب نــــدارد دل بيچــــاره بيــا

هـر سـه شنبـه به اميـدي ره قم مي پوئيم

جمكــران وعـدهيديــدار بـه مـا داده بيــا

چشـم ما گرچه به ديـدار رُخَت لايق نيست

تـو کريمـي ، به دَمي ، ديـدن ايـن ذره بيــا

پرده بر چهره تو نيست كه بر ديده ماست

جان برون گشت ز تن در پس اين پرده بيـا

شد دعــاي فــرجت ذكــر لب مشتــاقـان

كعبـه از بهــر ظهــورت شــده آمـاده بيــا

همــهياهـل جهـان چشـم بـه راهت دارند

تـا عـدالت بـه وجـود تـو شـود زنـده بيــا

نـامت آرامش دلهـاست ، عـزيـز زهــرا^(س)

بشكـن اين فاصلـه از لطف به يكبـاره بيــا

ای بـه قـربـان غبـار قدمت جـان سعیـد

بَهـــرِ آرامِ دلِ عـاشـــــقِ ديـوانــــه بيــا