مــرا ز  یـار  سفـر کرده ام  خبـر  نیـامد  بـاز

اگـر چه تا  دم  صبحم  گذشت بـه راز و نیـاز

صبـــا به  وقت  سحــرگه  نسیـم وصل  آیــد

خبــر  دهـی  دل مـــا را  ز  چهــره ی غمــاز ؟

اگــر بـه  مـحضــر  یــارم  دلـم  رسـد  روزی

به  روز و شـب به  دلـم  مـی‌زنم  صلای  نماز

چون شاهدان بهشتی محبتش خواهند، دهم !

غبـــار حـریمش  بـــه  صـد هــــزاران  نــــاز

شکوفـــه‌ ها بـه بهــاران  ز  عشــق او روینـد

کـــه  عنـدلیب  گلستـــان  ز  او  دهـــد  آواز

سفـــر مکـــن  تــو  حبیبــا ! کــه مهـرگان آید

اگرچه جشن بهشت است  دلم به سوز و گداز

گـــدازه‌ هـای  دلــم  اشــک  مـــاتمم  گــردد

چــو مـن  فقیــر نگــاهم ، چـو نی شوم دمساز

اگـــر ثنـاسـت ،  ثنــا بــا  لب مـــه دی  بـــود

« ستــاره می‌ شمـرم تـا که شب چه زاید باز »

سفـــر بـس اسـت  بیــا تـا  نمــرده‌ام اینجـــا

اگـــر چـه آخـــر شعــرم  غــــزل شـود آغـــاز