دل از داغ امام صادق (ع) و از غربتش سوزد

دل  خاک  بقیع، از  داغ   مظلومیتش سوزد

به حال حضرتش سوزد زمین و آسمان امشب
دل هر جن و انس از غربت خاک درش سوزد

نمودش کآقبت ز انگورِ زهرآلوده اش  مسموم 
بجز منصور دون، قلبِ همه بر خاطرش سوزد

شده از  نورِ علمش عالم اسلام،  نورانی

دلِ شمع و گل و پروانه بهرِ تربتش سوزد


ز فیضِ  نورِ  علمِ او  دو عالم  مفتخر  گردید
کزین غم، عالم و آدم بر آن اخترش سوزد

بود قبر رئیس مذهبِ شیعه، ما بی چراغ و شمع
به جنّت از غمش، زهرای اطهر، مادرش سوزد


رئیس  مذهبِ  ما  کُشته  شد از ظلمِ بی دینان

ولی اهلِ جهان، از روی آن مه منظرش سوزد


تمامِ    چشم ِ  عالم   گرید   از   داغِ  فراقِ  او
چه گوید«خوشنوا» هم از غمش بال و پَرش سوزد