امید و عشق من نام حسین (ع) است
که مستی من از جام حسین (ع) است

حسین (ع) هم عاشق عشق خدا بود
که  او   مشتاقِ  خاک   کربلا  بود

--------------------------------------------
------------------------------------------
------------------------------------
 

اینجانب محمد حسین محمدی (خوشنوا) فرزند علیجان متولد اول آبان 1323 که در یکی از قرأ آستانه اشرفیه گیلان، به نام «پینچاه» چشم به جهان گشودم.

دوره ابتدایی را در مکتب خانه با فراگرفتن قرآن مجید نزد چند تن از اساتید آموختم؛ سپس در حوزه علمیه آستانه اشرفیه مشغول فراگرفتن مقدمات شدم. درسم را تا به حدّ سیوطی رسانیدم؛ امّا چون پدرم کشاورزی دست تنها بود، مرا از حوزه بیرون آورد تا در کارهای کشاورزی کمک کارش باشم.

از همان ابتدا چون علاقه زیادی به مداحی و مرثیه خوانی اهلبیت عصمت و طهارت (ع) داشتم، به تشویق پدر و مادرم ،از هفت سالگی یعنی از زمانی که خواندن فارسی را آموختم، مداحی را شروع کردم. بارها شد که خانواده در منزل از من می خواستند، برایشان مداحی کنم. من شروع می کردم. هنوز شعرهایم به اتمام نرسیده، مادرم که سیده بود، جوری گریه می کرد که نزدیک بود از حال برود. به ناچار یکی از خواهرانم می آمدند و آن کاغذ نوشته را از دستم می گرفتند و می گفتند: « می بینی که داره می میره. کوتاه بیا! » به ناچار کارم را نیمه کاره رها می کردم. خدا همه پدر و مادران را قرین رحمت فرماید. انشاالله
بدینسان دوران نوجوانی، جوانی و میانسالی نیز گذشت. عمری در جستجوی دلی همدرد بودم؛ تا نگاهی به رویم لبخند بزند. امّا افسوس عمر خویش را در گمنامی سپری کردم. هزاران بار شعرهایم را در مجالس خواندم و شاعر شعر را معرفی نکردم و با آرزوهایم در غبار زندگی محو شدم. چه بسا شعرهایم نشانگر و محصول سال های عمر پر التهابِ من است. 
آری! تا به امروز همواره، دل به یاد و مهر اهل بیت (ع) در سینه ام می تپد. سروده هایم که محصول عمر و آهنگ ضربان قلب من است، با بیانی ساده، نمایی از تلخکامی های زندگی را به تصویر می کشد. به شعرهایم عشق می ورزم که در روزگار تنهایی مونس و یارم بودند. هر وقت دلم می گرفت، وضو می گرفتم و عمرم را عاشقانه به پای شعر نشستم.
در حال حاضر به لطف ذات اقدس الهی چهار دفتر شعر دارم. از عزیزانی که در چاپ کتاب ها و بازنشر شعرهایم، حقیر را یاری رساندند. صمیمانه تشکر و قدردانی می کنم. خداوند توفیقشان را در خدمت به عبادالرحمان روز افزون کند. بمنه و کرمه.

 
 
 
برگرفته از مقدمه دیوان کامل «هدیه یار»
محمد حسین محمدی (خوشنوا) 
آستانه اشرفیه- خرداد 1399