بشنو، پیام ِ مرا از قاصدک های ِ عاشق...
بلبل، اندوه و دغدغه ای ندارد...
باران، به قدر کافی، سرمه دان ِ گل را از شبنم، سیراب کرده است...
زمین، خلعتی نو به تن کرده...
و بوی ِ نم ِ خاک...
آهنگ ِ شیدایی ِ چشمه ها را نواخته...
فرودین و اردیبهشت...
دیباچه ی شروع ِ بوسه های زندگی ست...
مسافر ِ من...
می دانم، لحظه شمار ِ این روز هایی...
بشنو، پیام ِ مرا از قاصدک های ِ عاشق...
به رسم ِ گذشته...
سبد ِ حصیری را از نو، بافته ام...
و به انتظار ِ زایش ِ خاطره های ِ شیرین...
باید که کاغد ِ سپید را...
از غبار ِ زمستان سرد، تکانید...
تا از اعماق ِ آلاله های ِ احساس...
واژه های ِ ارغوانی را به قلم ِ شاعر سپرد...
(رضا روستا)